Terapię wykorzystujemy w pracy z pacjentami po uszkodzeniach ośrodkowego układu nerwowego (naczyniowych, urazowych) lub z przewlekłymi schorzeniami neurologicznymi m.in. z chorobami demielinizacyjnymi i neurodegeneracyjnymi.
Założenia metody zostały opracowane pierwotnie pod kątem pracy z dziećmi z porażeniem mózgowym. Dopiero po kilku latach ciągłego doskonalenia i rozwoju metody stwierdzono, że po pewnych modyfikacjach może być ona przydatna także w terapii dorosłych pacjentów z neurogennymi zaburzeniami ruchu i napięcia mięśniowego. Szczególny nacisk położony jest w niej na normalizację napięcia mięśniowego odpowiadającego za prawidłową postawę i wzorzec ruchu poprzez hamowanie reakcji nieprawidłowych. Twórcy metody zwrócili uwagę na fakt, że najlepsze efekty terapeutyczne osiąga się włączając terapię w jak najkrótszym okresie czasu po uszkodzeniu układu nerwowego.
