Jaka jest przyczyna ch. Parkinsona?
Przyczyna neurodegeneracji w chorobie Parkinsona nie została dokładnie poznana. Obecnie dominuje teoria o jej wieloczynnikowej etiologii, w której na predyspozycję genetyczną nakładają się czynniki środowiskowe i toksyczne. Mutacje genetyczne są przyczyną niewielkiego odsetka dziedzicznych postaci choroby Parkinsona, natomiast większość przypadków to postaci sporadyczne, w których oprócz uwarunkowań genetycznych istotną rolę odgrywa przyspieszone starzenie, czynniki toksyczne, procesy zapalne układu nerwowego i stres oksydacyjny. W/w czynniki mogą w różny sposób odpowiadać za powstawanie choroby Parkinsona u różnych pacjentów, co warunkuje różnorodność przebiegu klinicznego choroby.
Jakie są objawy choroby?
Objawy ruchowe choroby Parkinsona są dosyć charakterystyczne. Przede wszystkim – zaczynają się zwykle po jednej stronie ciała i dotyczą początkowo tylko jednej kończyny (ręki lub nogi), stopniowo obejmując drugą kończynę po tej samej stronie, a po kilku lub kilkunastu latach choroby – również przeciwną stronę ciała.
Najbardziej spektakularnym symptomem jest drżenie ręki, często rozpoczynające się od kciuka. Jest to tzw. drżenie spoczynkowe, czyli pojawiające się w momencie, gdy ręka lub noga spoczywa spokojnie, w odciążeniu, nie wykonując ruchu. Kończyna staje się sztywna, cięższa i spowolniała.
Występują trudności z wykonywaniem nią precyzyjnych, i szybkich ruchów. To spowolnienie ruchowe jest najważniejszym objawem choroby, niezbędnym do postawienia rozpoznania.
Ograniczenie ruchu mięśni kończyn, twarzy i strun głosowych skutkuje też zmianą charakteru pisma (mikrografią), zmianą wyrazu twarzy (hipomimią) i monotonną, pozbawioną intonacji mową.
Wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych doprowadza do pochylenia sylwetki ciała ku przodowi. Chory porusza się drobnymi kroczkami, a balansowanie rąk przy chodzenia ulega ograniczeniu lub zanika. Dochodzi do zaburzeń odruchów postawnych, prowadzących do upadków.
Oprócz opisanych ruchowych objawów choroby Parkinsona, w jej obrazie klinicznym istotne znaczenie mają objawy pozaruchowe, które nieraz w znaczący sposób ograniczają funkcjonowanie chorych.
Do najważniejszych objawów dodatkowych należą:
- zaburzenia węchu
- zaparcia
- zaburzenia połykania i opróżniania żołądka
- ślinotok
- łojotok
- hipotonia ortostatyczna
- zaburzenia rytmu serca
- zaburzenia mikcji i czynności seksualnych
- zaburzenia termoregulacji
- zespoły bólowe
- zaburzenia funkcji poznawczych
- zaburzenia depresyjne, stany lękowe
- zaburzenia psychotyczne
- zaburzenia snu
